فاصله های بسیار میان سینما و حقیقت/«زاریا» زار می زند

گروه فرهنگی «آوینی فیلم»- مرتضی اسماعیل دوست: تجاوز و خشونت علیه مسلمانان امری تازه محسوب نمی شود که اینک بر مسلمانان مظلوم نیجریه ای به فغان برخاسته است. تاریخِ به ظاهر بشریت، تاریک ترین لحظه ها را در سکوت و سکون رسانه هایی یافت که تنها تیراژ نشریه و فروش فیلم ها و گستردگی حجم مخاطبان را در بوق و کرنا می کنند و از واژه هایی چون حقیقت گویی بسیار فاصله دارند. چندی است در میان سکوت سازمان ملل و جوامع بین المللی شاهد پایکوبی های جلادان آدم کشی هستیم که در رویه ای دیکته شده از سوی سردمداران غرب نشین به دنبال غارتِ زیست مسلمانان بی گناه نیجریه ای هستند. کشتار مردمانی آزاده خواه که تنها گناه شان را مسلمان بودن یافتند و در رویه ای وحشیانه به رهبری استکبار جهانی راهی به حمام خون یافتند. فعالیت های ددمنشانه گروهک‌های تکفیری و تروریستی که همچون حیوانات رام نشده از سوی عاملان جنایات غربی هر روز رویه ای تازه به خود می گیرد، اوج نقض حقوق بشر و پایمال سازی انسانیت در صفحه روزگار می باشد و در این وادیه حیران از اخلاق گرایی کجایند آن هایی که تنها سنگ جنایت پاریس را به سینه می زدند و شمع های غمگسارانه خود را به هویدای دادخواهی روشن می ساختند و امروز در تاریکی محض هویت انسانی هیچ اشاره ای هم به مرگ و قتل عام ندارند.

اما باید پرسید که سهم سینما در میان این جنایات چقدر است و فیلمسازانی که به دنبال ردپایی از سوژه غارتگری می باشند، کجایند تا گرد غم بر پیشانی حقیقت را با تصاویر عدالت طلبانه خود بربایند؟ به طور حتم دیری نمی پاید که جنایات تلخ پاریس به روایتی جلوه گرایانه در سینما تبدیل می شود و در دل داستانی مهیج که به دنبال زنده سازی فاجعه رخ داده می باشد، به تصویر در خواهد آمد. اما چرا در این سال های طولانی از کشتار مردمان فلسطین و لبنانی و سوری هیچ فیلمسازی به سمت نگارش فیلمنامه برای پرداخت و اجرای اثری سینمایی نرفت؟ و اگر هم رفته اند با همان نگاه غرب زده به دنبال تفسیر حقیقت به نفع سیاست برآمده اند؟!

این نوشته در روزهای بی خبری تلنگری است به جان حقیقت خواهان در هر گوشه دنیا و از جمله در ممالک مسلمان و ایرانِ بیداری که تنها قلب تپنده حقیقت در جهان امروز به شمار می آید. می توان دست به نگارش زد و دوربین ها را روشن کرد، چه برای ساخت فیلمی مستند و یا اثری بلند که در نگره اش وجدان آدمی، فریاد هویت خواهی خود را فریاد می زند. چنان که حادثه دردناک کشتار و ظلم به مسلمانان میانمار دیر زمانی نیست که می گذرد که چگونه مسلمانان میکتیلا به فجیع ترین وجه ممکن قربانی خشونت های بوداییان افراطی شدند و یا حمله آنتی بالاکا که گروهی از مسیحیان افراطی هستند به مسلمانان آفریقایی همچنان در ذهن ها باقی است اما هیچ دوربینی نبود که فیلمی از واقعیت تلخ رخ داده نشان دهد!

حالا در غرب آفریقا و در دل شیعیان بی گناه «زاریا» زخم های بسیاری برای روایت در سینما وجود دارد اما همچنان سکوت رسانه های غربی و در صدر آن ها هالیوودِ خاموش از چراغ حقیقت دیده می شود. این جا قهرمانان بسیاری وجود دارند که تن هایشان با درد عجین بوده و غصه هایشان بسیار است. مردان این عرصه نه از پیکر توخالی قصه های هالیوود بلکه همچون ابراهیم زکزاکی، رهبر جنبش اسلامی نیجریه از رنگ آزادگی و ایثار هستند که جاودانه می مانند، اما نه در سینما بلکه در صحنه حقیقت.